Mijn naam is Jenae en ik ben 23 jaar oud.
Ik heb tot nu toe een turbulent leven achter de rug. Als kind kreeg ik te maken met mishandeling, verwaarlozing, seksueel misbruik en vele onveilige situaties. Ik werd van plek naar plek gebracht. Uiteindelijk kwam ik op mijn 13e in de gesloten jeugdzorg. Hier bracht ik mijn tijd veel door in de isoleercellen.
Na de gesloten jeugdzorg werd het niet bepaald beter ik bleef mezelf in onveilige situaties brengen. Terug naar mijn onveilige veiligheid. Loverboys, mensenhandel, criminelen; ik verdween voor een x aantal dagen of weken en verdoofde mezelf met drank, drugs en ballonnen.
2022 is het jaar waarin ik voor mezelf heb gekozen. Ik moest los komen van iets wat onmogelijk leek hoe diep ik ook in de shit zat en een uitzicht op een ander leven leek eindeloos, want hoe ga ik uit deze wereld stappen? Wat gaat er gebeuren als ik ineens weg ben en niks meer van mezelf laat horen? Gaan ze me zoeken? Komen ze achter me aan? Er gingen duizend vragen door me heen en voornamelijk angst. Tot ik in een situatie terecht kwam waarin we bedreigd werden dat als ze ons zouden vinden we een kogel door onze hoofd zouden krijgen. De woning werd regelmatig geobserveerd. We leefden eigenlijk in de woning alsof er niemand was. Geen lichten aan, geen geluid en als we communiceerden dan ging dat via Snapchat. Het gebeurde regelmatig dat de mannen in de nacht met vuurwapens voor en rond om de woning stonden. De angst die ik toen constant voelde kan ik nog steeds niet beschrijven. Door deze situatie kwam ik tot het besef dat ik mezelf echt moest gaan fixen voor het te laat was. En met de juiste mensen om me heen is dit me gelukt.
Ik ben nu inmiddels 6 maanden verder en het is nog steeds niet altijd even makkelijk ik heb een paar keer een terugval gehad in het gebruiken van drugs en regelmatig last van herbelevingen, me ontzettend depressief gevoeld met daarbij zelfs een periode suïcidale gedachtes maar er zijn ook veel positieve ontwikkelingen. Ik ben hard bezig voor een eigen plekje, mijn eigen woning zodat ik me van daar uit kan gaan focussen op therapie om mijn trauma’s te kunnen verwerken. Ik heb nu mensen om me heen staan die ik altijd kan bellen wanneer ik het even niet meer weet. Ik heb weer sinds 6 maanden contact met mijn kinderen en zie hen dan ook regelmatig, iets wat eerder absoluut niet mogelijk was.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat als jij je herkent in iets in mijn verhaal .. weet dat er hulp is en dat je niet de enige bent! Praten is uiteindelijk de enige sleutel voor een nieuw begin. En het zal zeker niet makkelijk worden en soms zul je 1 stap vooruit zetten en weer 3 achteruit maar dat hoort bij het proces. Zolang jezelf maar weer herpakt en je doel voor ogen houdt dan ga je er zeker komen.
Liefs.
Ik ben Amy.
Ik ben nu 18 jaar oud, ik heb als klein meisje in allemaal verschillende pleeggezinnen gezeten en op mijn 16e ging ik naar een kamer-trainingscentrum. Ik had veel vrienden en had altijd wel plezier.
Begin zomer 2021 had ik een feestje met al mijn vrienden toen die tijd. We deden wat drankjes en we hadden de BBQ aan staan. Na een tijdje voelde ik mij duizelig worden en vervaagde mijn zicht en ik kon niet meer zelfstandig zitten en lopen. Ik ben toen naar huis gebracht door 1 huisgenoot en een vriend (dacht ik) en ik werd in bed gelegd. De volgende ochtend werd ik wakker met een raar gevoel en later bleek dat er GHB in mijn drankje was gedaan.
Eerst schaamde ik mij en durfde ik het niemand te vertellen, ik voelde mij dom dat ik niet beter had opgelet. Later kwam een huisgenoot naar mij toe en vertelde mij dat de jongen die GHB in mijn drankje had gedaan ook aan mij had gezeten. Uiteindelijk na veel twijfel heb ik mijn zus gebeld en mijn moeder. Mijnmoeder en stiefvader zijn naar mij toe gekomen en hebben de politie
gebeld. Lang daarna heb ik vol schaamte rond gelopen, ik had mijzelf
van al mijn vrienden afgesloten en voelde mij dom dat ik het niet door
heb gehad.
Nadat ik hulp had gevraagd aan mijn ouders en zus voelde
ik mij begrepen en niet meer alleen. Ze steunde mij en hielpen mij het te
verwerken en aangifte te doen, alleen zou dit een stuk moeilijker zijn
geweest.
Van student naar “massagevrouw" en "moslima".
Ik leerde mijn ex-partner kennen in de bus waarmee ik elke dag in de ochtend naar school ging (volwassenenonderwijs)? Hij sprak mij na een paar keer aan in de bus, zei dat ik een leuke, mooie meid was en dat hij met mij wilde afspreken. Hij stelde zich voor als Ramon en kwam uit Spanje. Ik ben er op in gegaan en ik vond hem heel leuk en werd verliefd. Doordat wij een relatie kregen vertrouwde ik hem en vertelde ik hem over mijn verkrachtingszaak in Gouda met Marokkanen. Toen ik hem dat vertelde werd hij heel boos, niet op mij maar toen vertelde hij dat ook Marokkaan was maar dat hij door dit soort mannen een slechte naam krijgt. En ik geloofde hem. En ik snapte dat hij niet had verteld dat hij Marokkaan was en niet zijn echte naam. Ik hield van hem en ik dacht dat hij ook van mij hield. Hij droeg mij in begin op handen en er was niks aan de hand.
De eerste keer dat hij mij sloeg was omdat ik eten had gemaakt en het was volgens hem niet goed bereid toen gaf hij mij een klap in me gezicht en zei dat ik me als een vrouw naar een man moest gedragen. Hij heeft me gepakt en in de slaapkamer gezet op slot voor 2 dagen zonder eten. Zodat ik mij lesje leerde. Toen begon voor het eerst het geweld. Vanuit geweld ben ik dus ook uiteindelijk gedwongen om mijn lichaam te verkopen voor geld voor hem. Hij bracht mij in Amsterdam bij een massagesalon (wat geen massagesalon was maar een seks-huis) hij zei tegen mij dat hij met de eigenaar ging praten dat ik alleen maar massage zou geven en meer niet. Ik ging masseren, maar het was geen massage ik moest meer en meer doen. Elke dag bracht hij mij in de middag en na 01.00 s ‘nachts haalde hij mij op. De eigenaar gaf geld aan hem en als ik die avond saboteerde door niet aardig te doen tegen mijn klanten en dus niet werd gekozen, werd hij boos. Het geld was nooit genoeg en ik moest meer en meer verdienen en als ik niet voldoende verdiende voelde ik dat door klappen en straffen. Ik voelde me in die tijd als een robot, ik deed wat hij zei en wat de klanten wilde en zag mezelf alleen maar als een monster die alleen maar goed was voor intimiteit. Ik walgde zo erg van mijzelf en was vaak s'morgens misselijk voor ik werd weggebracht door hem, dat ik op een gegeven moment ging nadenken om te kijken om toch zoveel mogelijk intiem contact te vermijden met al die mannen. En toch nog geld te verdienen voor hem. Ik zorgde ervoor dat ik er toch niet opperbest uit zag en keek een beetje zielig en gaf meer aandacht aan de wat oudere mannen die binnen kwamen. De mannen die mijn klanten werden waren vaak boven 50 en ik vertelde ze dat ik een student was zonder ouders of familie en dat ik puur deed om mijn zelf te kunnen onderhouden. Vaak kregen deze mannen medelijden en eigenlijk wilde ze zelf ook niet intiem, dus gingen we vaak voor 1.5 uur naar de kamer en praten of hoefde ze ik alleen maar een rugmassage te geven. Sommigen wilden ook met mij alleen uit eten voor gezelschap. En dat deed ik dan na toestemming van mij ex, voor hem was dat alleen meer geld dus dat vond hij best. Maar ik verdiende te weinig volgens mijn ex en ik had mijn beste tijd gehad. Ik was een mislukkeling en dus bracht hij mij weer naar een andere “massagesalon”, deze zat boven een zonnestudio in Amsterdam. Het was een vrouwelijke eigenaar met haar dochters. Ook daar ging ik weer op dezelfde manier aan de slag met de mannen als daarvoor.
Al met al heb ik in totaal bij 4 verschillende “massagehuizen” gezeten. Iedere keer veranderde het omdat hij vond dat ik meer moest verdienen en hij niet blij was met de “massagehuizen”. In totaal heeft het 2 jaar geduurd dat ik als prostituee moest werken. In de periode dat ik in de prostitutie zat is er vaak over mijn grens heen gegaan, zowel fysiek als mentaal, dat ik na de periode veel klachten had, m.b.t. mentaal en angsten, het continue mensen willen pleasen en vermaken en mijzelf volledig wegcijferen. Dit is bij mij jaren doorgegaan, ook nadat ik bij hem ben was weggevlucht en uiteindelijk een nieuw leven ben gaan proberen te lijden. In mijn relaties met familie en nu mijn toekomstige gezin heeft het pleasen en wegcijferen nog heel lang een grote stempel gedrukt. Ik voelde me vaak nutteloos en dacht altijd dat ik minder was dan de ander, dit uitte zich vooral in mijn huidige relatie met mijn man en kind. Ik kon/kan nog steeds niet altijd opkomen voor mijzelf en/of het please-gedrag uitzetten. Dit is een patroon wat zo diep in mij zit dat heel moeilijk is om te doorbreken. Als ik nu naar mijn toekomst kijk heb ik mijzelf dit afgelopen jaar d.m.v. gesprekken met ervaringsdeskundigen en meditatie geleerd om bepaalde patronen los te laten. Ook het kijken naar mezelf wie ik ben en wat ik ben geworden is compleet veranderd. Als ik nu naar de spiegel kijk zie ik een sterke, mooie vrouw met littekens die langzaam dicht gaan.
Het heeft veel tijd nodig maar als ik terug kijk en waar ik nu sta in het leven kan ik zeggen dat het voor mij een situatie was waarin ik door mijn overlevingsdrang en mijn sterke kanten uiteindelijk toch op een nieuwe pad ben gekomen.
Mijn mantra is: when life gives you a hundred reasons to break down and cry, show life that you have a million reasons to smile and laugh!